Month: June 2016

Zoals gezegd hebben we ons plan iets aangepast; omdat we al voor op ons orginele schema liggen besluiten we om onze tijd bij het Petrified forest en Painted Desert te nemen. De overnachting zal ergens in Holbrook gaan plaatsvinden. Eerst rijden we een klein stukje terug in Albuquerque om nog een beeld van de beschermheilige van “de moeders van de overdekte wagens” te bekijken.

Niet heel bijzonder en al snel zitten we weer in de auto op weg naar Holbrook. De route gaat langs Route 66 en Interstate 40 maar voornamelijk de laatste. Wel doen we even een omweg van ongeveer 30 kilometer naar een mooie natuurlijke brug die hier te vinden is. Eenmaal aangekomen lopen we een stukje naar de brug toe. Helaas kan je de  lucht er net niet onderdoor zien komen dus is de brug op de foto’s moeilijk te onderscheiden van de bergen er achter. Maar in het echie is hij erg mooi.

De weersverwachting vanochtend ging uit van een all-time-high van 120 graden. Ze kunnen wel overdrijven hoor hier, we hebben de thermometer niet hoger dan 107 gezien vandaag 🙂 We hebben dus veel gedronken onderweg.

Eenmaal terug op de i-40 komen we langs het Continental Divide. regen die hier ten oosten van valt komt uiteindelijk terecht in de atlantische oceaan, alles wat ten westen valt komt in de Pacific. Er is hier een winkeltje “on the top off the world”; hier worden de broodnodige t-shirts aangeschaft 🙂 En we gaan weer op pad. In Gallup bezoeken we mevrouw Wendy’s voor een lunch. Hier zien we heel veel lange treinen voorbijkomen. Ze hebben 4 – 5 locomotieven voorop zitten en meestal ook nog 1-2 achterop. daartussen zitten meer dan 100 wagons met elk twee containers erop, ellelange treinen zijn het die hier door het landschap trekken.

Dan bereiken we eindelijk het painted desert national park. Natuurlijk eerst het visitors center en daarna naar binnen. We kopen gelijk een yearpass omdat we meerdere parken gaan bezoeken. Helaas geen senioren korting (ik zal het netjes houden 🙂 )omdat de senior in ons gezelschap niet uit de USA komt. Jammer. 🙂 In het park is een 35 kilometer lange weg die langs allerlei look-outs en viewpoints loopt. Eerst door The Painted Desert en later door het petrified forest. De uitzichten zijn heel erg mooi, de ene nog mooier dan de andere. Bij het petrified forest liggen er allerlei stukken hout die versteend zijn. Mineralen hebben de houtstructuur vervangen en zodoende worden de bomen (die ongeveer 210 miljoen jaar oud zijn) versteend. ook zijn hier veel dinosaurussen (fossielen) gevonden. In het tweede vistors center kan je deze skeletten zien en hebben de een aantal van de versteende boomstammen doorgezaagd en gepolijst. Ziet er erg mooi uit.

Bij een van de uitzichten (Newspaper rock) kan je tekeningen zijn van onze voorouders (650 – 2000 jaar terug). Deze zijn bijzonder goed bewaard gebleven. Ik had eigenlijk wel andere ideen over hoe het er hier uit zou zien. Bij een forest denk ik namelijk aan bomen. En ik dacht dat er hier en daar wat versteende bomen zin een bos ouden liggen. Nou niet dus, er is bijna geen boom te zien in dit woestijnlandschap. Nietemin vinden we het heel erg mooi.

Het is inmiddels een uurtje voor zonsondergang en die willen we ook nog wel meemaken. Het hotel in Holbrook is via internet gereserveerd dus daar hoeven we geen zorgen over te maken. Wat we vergeten zijn is dat we weer een tijdsgrens zijn overgegaan. Het is nu 9 uur tijdsverschil met Nederland (dat is ook de reden dat het verhaaltje nog niet af was mam, ik zit nog te typen voor het slapen gaan terwijl bij julllie morgen al weer begonnen is). Gelukkig zien we de verandering in tijdzone wel op onze smartphones en GSM. Het betekent wel dat we een uurtje langer moeten wachten op de zonsondergang. Dat is niet erg, we drinken gewoon nog wat en wachten dan in de schaduw op wat gaat komen.

Helaas valt de zonsondergang wat tegen, nou ja de zonsondergang niet, want die is geweldig mooi maar het effect op de painted desert is niet zo. Misschien hadden we de zonsopgang moeten hebben maar om 4 uur opstaan……ik denk het niet.

Morgen naar Monument Valley, moet ook heel mooi zijn. Tot dan !

Een wat tragere start vandaag maar rond 9:30 zitten we toch al weer in de auto. Als eerste gaan we op weg naar Taos Pueblo. Dat is een native indian achtig dorpje dat al meer dan 1000 jaar op deze plaats bestaat. Maar eerst rijden we door een vallei met de Rio Grande naast de weg. Het landschap is door weer wat meer bergachtig geworden. We nemen een afslag en rijden nu langs de Rio Bravo. Geweldig want deze namen zijn erg bekend uit westerns en lucky lukes. In de rivieren zijn mensen met watersport bezig en vooral rafting en kayaking zien we veel. lijkt me geweldig om de stroom af te dobberen maar er zitten ook wel wat witte wilde stukken tussen. DE weg wordt opeens een stuk ruwer, weg asfalt en hallo stofwolken. De auto ziet er niet meer uit 🙂 maar ook dit is erg leuk om te doen. We zien nog wat bergbokken en dan rijden we op een soort hoogvlakte. We zijn al bijna bij Taos Pueblo wanneer we opeens over een groot ravijn rijden. Dit blijkt de Gorge van de Rio Grande te zijn. We lopen terug op de brug en maken wat foto’s. Af en toe komen er wat rafts diep onder ons doorgevaren. De wind is hier heerlijk. En vriendelijke dame vraagt of ik haar met een vriendin op de foto wil zetten en ze doet hetzelfde voor ons 🙂

Dan verder naar Taos. Onderweg zien we nog een dust devil; een soort stof tornado(tje).  We rijden eerst naar een bekende kerk hier ; “San Francisco de Assisi Mission Church” Helaas mogen er geen fotos binnen worden gemaakt maar het is erg mooi binnen. De hele kerk is van een soort leem gemaakt, 200 jaar oud en nog dagelijks gebruikt. Dan verder naar de originele pueblo (in het nieuwe dorpje is veel nagemaakt en erg commercieel).  Ik maak een praatje met een native straatverkoper en hij weet te vertellen dat hij in april nog sneeuw stond te scheppen. Niet voor te stellen met dit weer. Ook hier staat een kerkje maar ook hier helaas geen foto’s. Alles van leem.

Dan terug de auto in. We rijden via Los Alamos, bekend van het Manhattan project waar ze de atoombom hebben gemaakt. We moeten onze ID  laten zien en mogen niet van het padje af. Ook geen fotos omdat het een governmental area is. Blijkbaar wordt hier nog wat uitgedacht ?

Wel is het een hele mooie rit tussen de bergen door met mooie ravijnen en prachtige uitzichten. We genieten met volle teugen !

In het hotel in albuquerque maken we een plannetje voor de komende dagen. We hebben een dag voorsprong op het schema dus waarschijnlijk doen we de komende dagen iets rustiger. Even biefstukje eten (we zijn nu nog in de buurt van Texas) en dan terug naar de kamer om dit even te typen en dan weer lekker te pitten. Tot Morgen !

Vandaag zijn we al weer een week in de USA, het gaat wel snel hoor. Ontbijtje is het hotel, tank volgooien, koelbox vol met ijs en op pad maar. Als eerste staat Cadillac Ranch op het programma, dit zijn een tiental cadillacs die op een veld halverwege begraven zijn. En iedereen mag er graffiti op spuiten zodat ze ook constant van kleur veranderen en nooit hetzelfde zijn. Rare jongens…. oh dat had ik al gezegd.

Dan op weg naar fort Sumner, onderweg passeren we het halfway Cafe. Tjeempie dat betekent al dat we op de helft zijn 🙁 Dan naar Fort Sumner, Onderweg veranderd het landschap weer en we zien steeds meer heuvelruggen. Het is wat verwarrend want, zoals we ook al bij Fort Reno zagen, er is van de forten niet veel over. Ik verwachte natuurlijk disneyland forten met houten omheiningen, maar niets van dit alles. Sterker nog we kunnen het eigenlijke fort niet vinden, we denken dat een vlaggepost het gebied markeerde maar weten dat niet zeker. En het is nog steeds erg warm dus uren buiten lopen om te zoeken zit er niet in. Fort Sumner is vooral bekend om Billy The Kid. Dit is nogal een volksheld hier en hij is hier neergeschoten en begraven. Natuurlijk staat er niet een, maar twee musea over billy in de buurt. Het tweede museum ligt wat meer aan de doorgaande  weg en heeft ook een replica graf zodat je niet te ver van de route af hoeft (zucht) . Wij bezoeken natuurlijk beide sites. We zijn inmiddels in een andere tijdzone beland (het is nu 8 uur verschil met nederland) Dat betekent wel dat we een uur extra hebben vandaag en omdat het nog vroeg in de middag is (en we eigenlijk geen hotel in de buurt van fort sumner zien) besluiten we alvast een stuk van de route van morgen te rijden. We rijden dus door tot Santa fe waar we nu in een quality Inn zitten. Onderweg stoppen we nog bij een national park maar het is 25 minuten voor sluitingstijd dus veel kunnen we daar niet doen. Wel zit er een vogelnestje vlak bij de ingang met 3 hongerige (en lawaaierige) jonkies. pap en mam vliegen aan met beestjes. Ik ben nog nooit zo dicht bij een bewoond nestje geweest. Erg leuk om te zien.

De dag begint bewolkt hier en het is “maar” 27 graden maar al snel is de zon er weer en we zien de termometer vandaag zelfs op 104 graden staan, een nieuw record en zelfs de locals vinden dit ongewoon en warm. Vandaag staat er weer een nieuwe staat op het programma; Texas. Maar eerst rijden we nog langs een aantal sites in Oklahoma. Als eerste is er weer een mooie brug, er staan wat old timers voor dus dat geeft wel een leuk plaatje. Dan rijden we naar fort Reno. Hier was de calvarie gestationeerd en er zijn wat musea hierover te zien. Ook is dit fort gebruikt tijdens de tweede wereldoorlog om duitse en itialaanse krijgsgevangenen te huisvesten. Nooit geweten dat deze in de USA werden gehouden. We bezoeken nog even de cemetery van het fort dat heel mooi op een heuvel ligt onder een aantal bomen. Peaceful en met een lekker briesje wat beter uit te houden.

Dan door de priaries heen. Dit zijn lange wegen met weinig stops dus we moeten zorgen dat de tank goed vol zit. Dan komen we bij het national Route 66 museum. Dit is een soort dorpje nagebouwd en rampestampevol met allerlei antieke dingen. Ik vind het schooltje erg leuk met daarin de rules for teachers uit 1872. Zo wordt een leraar verwacht een emmer water en kolen per dag mee te nemen en zich vooral niet bij de barber te laten scheren :-). Maar er is wel een vrije avond voor Courting en zelfs twee als je naar de kerk gaat :-).

De tocht gaat verder en dan komen we langs een heel groot kruis, eronder staan de stations die Jezus heeft doorbracht in Jeruzalem tijden zijn kruisiging.  Dat deed me wel denken aan Israël. Het kruis is door een family gebouwd nadat zij een visioen hebben gehad waarin werd gezegd dat Jezus meer in het daglicht moest worden geplaatst; Nou dat is gelukt je ziet het ding van mijlenver.

We zoeken weer een redroof op in Amarilo en na een uurtje hangen gaan we naar de Big texan Steak Ranch. Hier hebben ze de 72 on challenge. Dat houd in dat als je een steak maaltijd van 72 oz (2 kg) binnen het uur helemaal opeet je hem gratis krijgt, en de eeuwige roem natuurlijk. Er zitten er twee de uitdaging aan te gaan maar ze halen het niet. Wij doen “iets” gewoner. Nou ja, ik neem een steak van 21 oz. Hij is heerlijk maar ik krijg hem niet helemaal op, dus het is maar goed dat de de challenge niet zijn aangegaan. De hele ranch lijkt wel op een soort pretpark. Er is overal entertainment en buiten staan watersproeiers om het een beetje dragelijk te houden. De tent is zo populair dat je namelijk moet wachten op een tafeltje. De 35 minuten die wij moeten wachten zijn echter zo om omdat er dus zoveel te doen en zien is. Er is zelfs een souvenierswinkel van de ranch. Nu nog even uitbuiken en dan morgen naar fort Sumner.

Gisteravond zijn we nog even langs Bass Outdoor stores gegaan. Dit zou de grootste outdoor winkel moeten zijn. In een outdoor winkel verkopen ze hengels, jachtgeweren, kampeerspullen, sportkleding enzovoort. Nou dat hebben we geweten; deze winkel was ongeveer een stadsblok groot ! Als je dacht dat je het einde had bereikt sloeg de hal een bocht om en ging het nog een paar honderd meter verder. Ik heb van alles gezien, zelfs boten. En op verschillende plekken hadden ze maar een waterval gemaakt met grote vijvers. Ik heb alligators zien liggen en een soort krokodilvis gezien van meer dan 2 meter. In een sportwinkel !   Dan op zoek naar een eettent. We hebben blijkbaar erg lang in de winkel rond gelopen want het is al na negenen. We vinden een pizza joint en bestellen samen een large. Maar we krijgen maar 6 van de 10 stukken op. Ze hebben hier een uitdaging dat als je hun 30 inch pizza (bijna een meter doorsnede) met zijn twee-en op krijgt je hem voor niets krijgt. De serveerster wist te vertellen dat dit ongeveer 5 van onze pizza zijn. Gekke amerikanen. Voor dat we het weten hebben we de overgebleven stukken in een doggie-box meegekregen. Uit beleefdheid nemen we het maar mee en de portier bij het hotel was er erg blij mee 🙂

We hebben vandaag een flinke tocht voor de boeg en we besluiten een omweg te pakken in Kansas dus gaan we iets eerder op en op weg. Als eerste komen we bij de praying hands. De vlag hangt halfstok vanwege de aanslag in Orlando. Het monument valt me wat tegen. Vervolgens gaan we kijken naar Big Brutus. Dit  is een mega graafmachine gebruikt in de koolwinning. Het ding schept ongeveer 90 kubieke meter in een hap, dat is zo’n 150 ton in een keer. Het is een machine van zo’n 50 meter hoog. Op een van de  foto’s zie je pap staan en hij lijkt wel een dwerg 🙂 Leuk dus om te bekijken. Het is inmiddels al weer ruim boven de 35 graden dus ik zoek snel wat verkoeling in het visitors centrum. We zien de temperatuur vandaag zelfs de 104 graden fahrenheit (39 graden) aanraken. pfffff.

Dan de reden voor onze omweg. We bezoeken het graf van drie van de Daltons broertjes. Ja die van Lucky Luke 🙂  Ze liggen daar na een mislukte bankoverval. Het boevenleven gaat niet over rozen. Na ellenlange en kaarsrechte wegen gaan we de grootste mc donalds van de wereld bezoeken. Nou ja dat dachten we. Zoals je kunt zien is het zelfs een erg kleine mc donalds dus blijkbaar is er in de research wat fout gegaan 🙁 Een tegenvallertje. Wel heeft pap de knoop doorgehakt kwa hoofdbedekking 🙂 Onderweg naar de Cathoosa whale worden we nog langs de kant gezet door een statetrooper. Blijkbaar hadden we een overtreding begaan maar we kregen heel aardig een waarschuwing. Domme buitenlanders he :-). We rijden nog naar de ronde barn van 100 jaar oud maar helaas is deze al gesloten. Wat bezielt iemand nou om zo’n schuur in deze vorm te bouwen ?

Als laatste vandaag bezoeken we het monument ter nagedachtenis van de aanslag in Oklahoma city in 1995. Hierbij zijn 168 mensen omgekomen bij een bomaanslag. Ze hebben voor elk omgekomen persoon een stoel (of stoeltje in het geval van een kind) neergezet in de configuratie van het gebouw waar ze zich op dat moment bevonden. Daarvoor is een spiegelende plas met water. Het is een indrukwekkend monument en doet ons ook wel denken aan de situatie nu in Orlando. Gekke wereld.

8 uur op, 9 uur weg… er begint een ritme te ontstaan 🙂 De route gaat verder naar Springfield. We wisselen telkens van kant; dan rijden we met de snelweg links om vervolgens weer een stuk met de snelweg rechts te rijden. De eerste stop is Meramec caves. Dit is een grottenstelsel waar Ze tijdens de civil war kruit maakte voor de noordelijke. DE zuiderlijke vonden dat niet fijn en hebben de boel overvallen. Bij die rebellen zaten Jesse James en leden van zijn bende. Deze hebben de grot later als schuilplaats gebruikt dus zodoende wordt deze nu geadverteerd als Jesse James’s hideout. Ons maakt het niet uit de grotten zijjn erg mooi en ze hebben het ook erg mooi verlicht. Er zijn stalagtieten en -mieten te zien. En op een muur van druipsteen wordt een film over amerika getoond. Gaaf ! Trouwens het huisje wat je op de foto’s ziet is niet de hideout maar een moonshiners huisje dat ze buiten de grotten hebben gevonden en hier weer hebben opgebouwd.

Na een lekker ijsje verder de route op. We komen langs wereld’s grootste schommelstoel 🙂 en een afgelegen stuke route66 genaamd devil’s elbow. Helaas is de meat smoker dicht want het rook erg lekker in de buurt.  We besluiten om wat stukken route 66 over te slaan omdat er weinig bezienswaardigheden zijn en Tom tom al weer aangeeft dat we pas rond 18:00 in Springfield gaan aankomen. Wel rijden we nog even langs het Munger Moss Hotel. Natuurlijk weer even een praatje binnen; de huidige eigenaar kocht het hotel in mei 1971 en bezit het inmiddels dus al weer 45 jaar. De hele lobby staat vol met miniatuur vrachtauto’s, mensne sparen hier erg fanatiek 🙂 Nu zitten we in een quality inn in springfield even uit te puffen. Gelukkig is er overal airco want onderweg hebben we de 99 fahrenheit aangetikt (37 graden) dus nog steeds flink warm. Het is nu bijna 19:00 dus we zullen zo wel even wat gaan eten. En dan krijgen we morgen al weer de derde en vierde state. Het gaat toch wel snel.

Vandaag maar 155 kilometer te rijden naar St Louis maar daar doen we toch al snel zo’n 6 uur over. We rijden namelijk weer volledig naast de snelwegen en komen veel stops tegen waarvan we de meeste toch even bekijken. Als eerste stoppen we bij een oude “covered Bridge”. Deze brug ligt over een beekje en heeft mooie balken binnen in. Hij is alleen nog in gebruik voor voetgangers maar toch; vroeger wisten ze hoe ze die dingen moesten bouwen. Daarna stoppen we bij weer een oud benzinestation, deze is echter dicht.  In een route 66 museum krijgen we de tip om vooral de bunny farm niet te vergeten.  Het klinkt een beetje als een h**rentent maar blijkt wederom een benzine station te zijn 🙂 De eigenaar maakt ook weer een praatje en bekend fervent verzamelaar van volkswagens en konijntjes te zijn . Zijn hele winkeltje staat er dus vol mee. Gekke jongens die amerikanen. Dan rijden we nog even langs de old chain of rocks bridge maar het is zo warm (37 graden) dat we niet te ver in de hete zon willen wandelen. Dus verder naar St louis. We checken eerst in bij onze derde  Red Roof In van deze vakantie (jippie de eerste free stay is verdiend :-)) en dan snel naar downtown. Rond 16:30 komen we aan en moeten kiezen tussne de riviercruise of de Arch. makkelijke keuze dus we gaan omhoog inde arch van St Louis. Deze is zo’n 192 m hoog en 192 m breed en je kan met een treintje helemaal naar boven. Je moet geen last van claustrofobie hebben want je gaat met 5 man een kleine capsule in (met de knietjes tegen elkaar) en dan naar boven. Het deurtje is 4 foot hoog dus bukken mensen. Boven is wel een onwijs mooi uitzicht. Beneden kijken we nog even een film over de bouw van dit monument. Erg interessant en knap hoe ze dit voor elkaar hebben gekregen. We besluiten weer in de buurt van het hotel wat te eten maar eerst rijden we nog een stukje terug voor wereld’s grootste ketchup fles, waren we die toch bijna vergeten :-). Dan even zoeken naar Tgi JFridays voor een lekkere steak. Morgen weer naar Springfield maar nu in missouri.

Vandaag worden we pas om 9:00 wakker. Blijkbaar zijn we gewend aan de USA timezone en misschien morgen toch maar een wekker zetten 🙂 Dan de eerste echte kilometers op Route 66.  Onderweg komen we telkens “sites” tegen die het stoppen waard zijn; Bij de eerste, in de buurt van Joilet, staan de Blues Brothers op een dak te dansen. Aan de overkant staat een garage met oude auto’s. En dit gaat de hele route zo door, we ontmoeten een stel die een oude garage runt en maken een praatje, het kijkt wel een museum binnen met o.a. een oude brandweerauto en benzinepompen buiten. De tomtom werkt aardig, al stuurt hij ons soms op wegen waar verder niets te zien is, Tom wil dat we elke inch van de route zien, wij niet, en slaan zijn adviezen dus soms gewoon in de wind.

Meestal rijden we lands een spoorlijn met aan de andere kant de nieuwe interstate. Soms kom je op wat stoffige landweggetjes. Ons maakt het niet uit, het is allemaal leuk. In Atlanta bezoeken we nog een mooi museum en hier staat ook de tweede “muffler man” van vandaag. Dat zijn 6-8 meter hoge standbeelden die iets in hun hand houden. Gemini Man had een raket in zijn handen en bunion man hier een broodje. We komen steeds meer in de buurt van Springfield, IL. Nee niet die van de Simpsons maar hier is Abe Lincoln geboren, en dat zal je weten ook. Overal zie je zijn beeltenis. Zo ook op een reusachtige huifkar. Only in Amerika.

We boeken snel een kamer in de red roof inn hier en gaan dan weer op stap. Nog even langs de Oak ridge cemetary. Hier staat een heel groot familie graf met obelisk ter ere van Lincoln. Ook is er een war memorial waar we even langs gaan. Daar wordt je altijd wel even stil van. Hier maken we nog een praatje met een soldaat en zijn family die hier ook rondloopt. Ze waren erg verbaasd wat wij helemaal in springfield deden 🙂

Dan even eten bij Applebee’s want het is al weer 20:00. Heerlijke garnalen vooraf (met complimenten van red roof inn dmv een coupon) en een stuk koe als hoofdgerecht,  en dan taaien we af naar het hotel. Morgen naar St Louis en dan zit de eerste state (illinouis) er al weer op.

Ja K.T zit ik een heel verhaal te type crashed die kl….. browser. Nu geen zin meer in misschien morgen nog weer…trusten !

Ik zal het nog een keertje proberen, hopelijk weet ik alles nog want de ene indruk volgt de andere snel op.

De dag begint vroeg. Om 6:00 ben ik klaar wakker en ga dan mijn nest maar uit. Pap komt wat later en rond  9:00 gaan we richting het centrum. Ik heb de tomtom op “tolwegen vermijden” gezet en we rijden nu inderdaad binnendoor naar downtown chicago. Het idee was om bij Lou Mitchell’s te gaan ontbijten; dat doen veel route 66ers maar er is weinig parkeerplaats. En verschillende wegwerkzaamheden en eenrichtingsverkeer maakt het er niet makkelijker op. We besluiten toch maar door te rijden naar het millennium park en de auto daar te parkeren. Dan gaan we lopend de stad in. Eerst door het park waar er twee grote torens staan waar gezichten op geprojecteerd worden en waar water vanaf valt. Omdat het erg warm is; rond 10:00 was het al ruim 28 graden spelen veel kinderen in dit water. Erg grappig gedaan. Even verder staat de “bean”. Dit een een zilverkleurige “blob” die de omgeving mooi weerspiegeld. Dit geeft hele leuke effecten.

Dan wordt onze aandacht getrokken door een paar duizend ! mensen die allemaal staan te dansen in het park. Het blijkt dat hier elke zaterdag een andere dans wordt geleerd en iedereen gratis mee mag doen.

Omdat ik kinmiddels loopt weg te smelten kopen we eerste een petjes en wat water. Dan halen we een broodje bij subways. Het plan is om de hop on hop off bus te gaan doen. Hiermee  kom je langs alle bezienswaardigheden en hoor je er ook nog wat over. De dichtstbijzijnde halte is vlak bij het begin van de Route 66 dus die zetten we ook nog even op de gevoelige plaat. De route van de bus gaat via verschillende parken, musea, de trump tower, de water tower, de pier en andere bezienswaardigheden. Chicago is in 1871 afgebrand en dat betekend dat ze opnieuw moesten beginnen. deze tragedie heeft er dus wel voor gezorgd dat er nu een mooie stad staat met veel wolkenkrabbers en een hoop ruimte tussen de gebouwen.

We zitten ruim 2 uur in de bus voordat we uitstappen bij de Sears tower. Deze toren (heet nu eigenlijk willis tower) Deze toren is 443 meter hoog en helemaal bovenop is een skydeck. Hier heb je natuurlijk een geweldig uitzicht. Daarbij hebben ze op die hoogte een soort balkon gemaakt van glas. Dan sta je dus 400 meter boven de straat. Dat is natuurlijk erg leuk om te doen maar ook heel tegennatuurlijk. En voor alles moet je in de rij staan zodat de totale trip zo’n 2 uur in beslag neemt.

De film Ferris bueller’s day off is 30 jaar geleden in chicago opgenomen, Er is ook een scene in deze toren opgenomen dus daar is een gedenkteken van. Ook tijdens de tour in de bus worden op verschillende filmlokaties gewezen. Na de vakantie die film nog maar eens kijken 🙂

Weer terug in de bus naar het park. Saar blijkt een blues festival aan de gang te zijn. DIt is gratis te bezoeken en ze sluiten daar gewoon een heel kruispunt midden in de stad voor af zodat er podia gemaakt kunnen worden. Gezellig.  Dan was het plan eigenlijk om nog even over de pier te wandelen maar dat zag er vanuit de bus erg druk uit. Daarbij zijn we wel een beetje langs af dus we gaan terug naar het hotel. Eerst nog even een rondje door downtown en dan via het begin bord van route 66 het eerste stuk van de route gereden tot aan ons hotel. In de buurt van het hotel zoeken we een tentje op om wat te eten. We willen eigenlijk geen kip (want dat hebben we gisteren al gehad) maar komen bij Buffalo Wings terecht. Tja toch maar wat wings dan 🙂

Vandaag begint ons USA avontuur. We hebben een vlucht om 11:05 dus om 8 uur staan we al op schiphol. Er staat een lange rij voor de incheckbalie maar de grondstewardess neemt alle tijd voor ons en probeert nog te regelen dat we alsnog naast elkaar kunnen zitten. Tijden het inchecken was me dat niet gelukt, Later worden we omgeroepen en blijkt dat ze dat inderdaad voor elkaar heeft gekregen. Het vliegtuig is een wat ouder model dus helaas werkt de tv niet goed (alles hapert en stottert) en dan duurt de vlucht van 9 uur toch wel een beetje lang. Ik heb dus maar veel de binnenkant van mijn ogen bekeken (allemamagies).

Keurig op tijd landen we en moeten we door de douane. Overal staan flinke rijen maar toch gaat het best snel en dan, voor je er echt erg in hebt, sta je buiten in 32 graden weer 🙂 Terwijl we naar buiten lopen komt de bus van National al aanrijden om ons naar het autoverhuurbedrijf te brengen. Prima geregeld.

Bij het verhuurbedrijf proberen ze ons (natuurlijk) nog een grotere auto aan te smeren. Dit slaan we af en even later mogen we gewoon “any SUV” kiezen die op het terrein staat. Het is uiteindeljk een oranje Hyundai Santa Fe geworden (4WD sport edition). Ik installeer de tomtom en dashcam en we gaan op pad naar ons hotel. het is zo’n 20 kilometer rijden maar we passeren al 3 tolgates, dat gaat snel met de munten. Rond 3 uur zijn we ingecheckt en zitten we wat uit te puffen.

Daarna gaan we de buurteven verkennen, een sim kaardje kopen en een koelbox regelen. helaas hebben ze alleen ijsgekoelde en de verschillen tussen een kleine en een grote box zijn dusdanig klein dat we een grote koelbox op de achterbank hebben staan nu 🙂

Daarna toch nog even wat eten. Vlak bij het hotel zitten Dell Rhea’s Chicken Basket. Zoals de naam al zegt hebben ze hier heerlijke kip. Het is een oude truckers stop en de inrichting is precies zoals je verwacht. tot met met de geblokte tafelkleedjes toe 🙂 Erg lekker trouwens ook maar natuurlijk veel te veel. daarna nog even een rondje gereden (wat een kasten van een huizen staan hier zeg) en nu zitten we op de hotelkamer. Het is hier pas 20:30 maar we gaan zo toch slapen omdat ons lichaam op 3:30 leeft. Kijken of we snel aan dit ritme kunnen wennen.

Dag 1 is al prima geslaagd wat mij betreft .