Zo, we zijn weer op het vaste land beland en zitten in een luxe resort waar ze (zoals je begrepen hebt) ook internet hebben. Het gaat nu echt snel en over twee dagen moeten we dit mooie land al weer verlaten. Erg jammer want we genieten er nog steeds dagelijks van. Ik zal eerst nog wat vertellen over de afgelopen dagen want toen zijn we een beetje incommunicado geweest. Ik krijg nu nog SMS-jes vanwege mijn verjaardag (natuurlijk iedereen daar nog bedankt voor)
Op mijn verjaardag zijn we naar het eilandje Kapas gegaan. Hier hebben Peter en Sylvia Engelbracht een resort opgezet op een klein stukje van dit mooie eilandje. Peter en Syl zijn te zien geweest in het TV-programma “Ik vertek” waar ze Nederland ontvluchten om hun resort op te zetten. Het resort bestaat uit 8 hutjes met daarin een bed en een badkamertje. Peter heeft alles zelf gebouwd. De achterkant van de hutjes liggen in het oerwoud en de voorkant staan bijna in het zeewater. Heerlijk relaxed is het daar.
Sylvia kan echt geweldig koken. Ze had een e-mail gekregen van mijn moeder en zusje (En Ivar had haar ook al gemailed) dat ik jarig was dus ik werd al ontvangen met felicitaties en een dikke kus. “s avonds na de maaltijd ging het licht uit en kwamen ze allemaal zingend naar ons tafeltje met een lekkere apelstrudel MET slagroom. Twee keer taart dus op mijn verjaardag. En aangezien er niets op het eilandje te krijgen is en alles dus zelf gebakken wordt was hij dus lekker…… mmmmmm….
De twee dagen die we op het eilandje hadden hebben Ivar en ik gespendeerd met duiken. Ons ritme was als volgt: Slapen – Ontbijt – duiken – lunch – duiken – snorkelen – diner – slapen (wat wil je nog meer)
Anita genoot volgens mij best wel van het strandje. Geef haar wat zon en een bedje en ze is happy. Hoe ze het “bakken” uithoudt is mij een raadsel, maar goed wij vermaken ons met het duiken dus ieder zijn ding.
Na het duiken gingen we dus snorkelen of uitpuffen (wij natuurlijk in de schaduw). In de boom zagen we nog een flinke sprinkhaan zitten. Tja je bent echt in de tropen 🙂
En ‘s avonds een geweldig uitzicht met vaak wat vuurwerk (onweer) in de verte. Zalig..
Toen we weggingen met de boot (best lastig met 4 zware koffers, diverse tassen en geen steiger) bleek dat ik mijn insuline was vergeten (die lag nog in de koelkast van Syl). Dan blijkt de hulpvaardigheid weer van alle mensen in Maleisië, geen probleem dus, we wachten even en de insuline wordt met een ander bootje nagebracht. Helemaal geweldig. Iedereen is trouwens sowieso erg benieuwd waar we vandaan komen en geïnteresseerd in ons. Wilders komt bijna nooit ter sprake gelukkig. Dus daar hebben we echt geen last van.
